Gênante supermarkt

Ken je dat, van die gesprekken die met de minuut gênanter worden, tot het moment dat je wel door de grond wil zakken?

Het is dinsdagavond en ik – man 30 - ben in mijn kluskleding nog even snel de winkel in gegaan. De winkel is bijna leeg en ik kan snel mijn weg door de winkel vinden. Om 18:10 leg ik een doosje champignons en een fles rode wijn op de band. Achter de kassa een jongedame met een aardige laag make-up op.

Terwijl de klant voor mij druk bezig is om zijn pincode te bedenken, kijkt de caissière wat verveeld rond. Daarbij kruist ons oogcontact tot tweemaal toe. Wanneer de andere klant ongeïnteresseerd (of, ongemanierd) afscheid neemt zie ik de caissière hem een boze blik toewerpen. Ineens draait ze naar mij toe en zet een grote glimlach op.

Zij: “Goedemiddag”, roept ze vriendelijk
Ik: “Goede(...)”, ik kijk op mijn horloge, “(...)avond”
Zij: “Oh ja, goedenavond”. Ze stopt onhandig een pluk haar achter haar oor weg. “Heeft u ook een klantenkaart?”
Ik: “Nee, heb ik niet”
Zij: “Oh, heeft u legitimatie?” vervolgt ze haar vorige vraag met dezelfde intonatie als haar vorige vraag
Ik: “Nee bedankt” en schud mijn hoofd terwijl ook ik mijn pincode probeer te bedenken
Zij: “Legitimatie?”. Ze houd de fles rode wijn boven de scanner, alsof ze bang is om hem te scannen
Ik: “Oh sorry, ja, nee, natuurlijk”. Ik rommel in mijn portemonnee op zoek naar legitimatie. Ik overhandig haar mijn rijbewijs.

De caissière kijkt naar mijn rijbewijs en schrikt als ze naar mijn geboortedatum kijkt. “oh, haha, sorry hoor. Ik vraag het al de hele dag, dus euh(...)”. Haar laatste 'euh' blijft hangen.

Ik: “Geeft niets hoor”. Ik probeer haar gerust te stellen door vriendelijk te lachen.

Ik steek mijn hand uit om het rijbewijs terug te nemen terwijl zij ondertussen haar arm strekt om hem aan mij terug te geven. Door deze beweging sla ik het rijbewijs uit haar handen en valt het rijbewijs op de balie. Onze handen botsten tegen elkaar aan op eenzelfde manier als iemand een boks aanziet voor een handdruk. Ze voelt zich duidelijk opgelaten want ze begint rood aan te lopen, “oh sorry!” roept ze iets te hard uit. Ik probeer haar gerust te stellen; “geeft niets hoor”.

Onhandig pakt ze het rijbewijs van de balie en en geeft deze aan mij.

Zij: “Alstublieft”
Ik: “Zeg maar 'je' hoor, zo veel ouder ben ik niet”
Zij: “Ik ben 16”
Ik: “Oh, sorry”

Ze stopt op dezelfde manier dezelfde pluk haar achter hetzelfde oor. “Hihi, geeft niets” en scant de fles wijn.

Ik merk dat de situatie erg onhandig is geworden en probeer dit te doorbreken door een vraag te stellen. “Ben ik te oud dan?” hoor ik mijzelf zeggen. Ik kan mij op dat moment wel voor de kop slaan, was ik maar gewoon over het weer begonnen...

Zij: “Ik heb een vriendje”
Ik: “Ik ook”
Zij: “Oh, okay”. Waarbij ze de 'okay' uitrekt alsof ze ineens een conclusie trekt.
Ik: “Oh, euh, nee, ik bedoel een vrouw”
zij: “Oh”. Haar 'oh' klinkt misschien nog verbaasder dan haar 'okay', “geeft niet hoor”
Ik: “Gelukkig”
Zij: “Gelukkig getrouwd?”
Ik: “Ja, dat ook”
Zij: “Pinnen?”
Ik: “Nee buiten, een mooie ceremonie (...)”
Zij: “Ik bedoel, wilt u, ik bedoel je... Wil je pinnen?”

Ik steek mijn rijbewijs in de pinautomaat en hoor een luide piep. Van schrik haal ik mijn rijbewijs uit het pinautomaat, steek nonchelant mijn pinpas in het apparaat en toets snel mijn pincode in.

Ik: “Fijne avond en werk se”
Zij: “Dank u, euh, je. U ook werk se” wijzend naar mijn kleding

We lachen nog even ongemakkelijk naar elkaar waarop ik de winkel uit snel. Bij mijn fiets aangekomen merk ik pas dat ik alleen een doosje champignons in mijn handen heb en de fles wijn bij de kassa heb laten liggen.